انواع بتن پلیمری از نظر حالت مواد سازنده به دو گروه جامد و غیر جامد تقسیم می شوند. بتن های پليمری حالت جامد بتن های پلیمری جامد یا کامپوزیت های پلیمری موادی با وزن پایین اما مقاومت بالا در برابر عوامل جوی و واکنش هایی مناسب در برابر بارهای وارد بر سازه هستند که برای اولین بار در زمان جنگ جهانی دوم مورد استفاده قرار گرفتند.
1. برای ساختمان هایی که به شدت در معرض مواد خورنده هستند
2. سازه های پیشرفته برای نصب رادارها
3. در ساختمان هایی که کنترل کیفیت در آن ها از اهمیت بالایی برخوردار است
4. در ساخت ماهواره ها
5. برای ساخت آنتن های بزرگ
یکی از مهمترین موارد کاربرد انواع بتن پلیمری در ساخت قطعات پیش ساخته و نماهای ساختمانی است که دیگر معایب سنگ های معمولی را نیز ندارند. به همین دلیل پیمانکار ساختمان معمولا علاقمند به استفاده از بتن پلیمری هستند. به عنوان مثال در سنگ های طبیعی به دلیل چگالی بالا تخریب پذیری نسبتاً زیادی در برابر عوامل جوی و مواد شیمیایی دارند. همچنین نفوذ و جذب آب در سنگ ها بالاست و به دلیل خاصیت شکنندگی نمیتوان سنگ ها را در ضخامت های دلخواه برش زد. همچنین وزن بسیار بالایی دارند که حمل و نقل آنها را سخت می کند و عایق حرارت یا صوت نیز نخواهند بود؛ اما بتن های پلیمری تمام این موارد را دارا می باشد و با چگالی پایینی که دارند جایگزین بسیار مناسبی در تولیدات پیش ساخته و سنگ های تزئینی به عنوان نما هستند. مزایای استفاده از بتن پلیمری در ساخت نماهای ساختمانی و قطعات پیش ساخته عبارتند:
1. چگالی پایین برابر با 1.3 گرم بر سانتی مترمکعب
2. درصد پایین جذب آب در حد 19%
3. قدرت چسبندگی بالاتر بخصوص بر روی بتن های سیمانی
4. مقاومت بالا در برابر ضربه
5. سازگاری حرارتی بسیار عالی در محدوده دمایی 30 الی 70 درجه سانتیگراد
6. مقاومت بسیار بالا در برابر مواد مخرب شیمیایی
7. استحکام کششی، خمشی و فشاری بالاتر
8. تنوع رنگی بسیار زیبا
9. قیمت پایین تر نسبت به نماهای سنگی
معایب بتن پلیمری به صورت زیر می باشند:
هزینه بتن های پلیمر در مقایسه با بتن معمولی بسیار بالا است.
در هنگام اختلاط، نیاز به مهارت بالا و دقت دارد.
کار با مواد شیمیایی و رزین ها بسیار خطرناک است؛ بنابراین استفاده از ماسک، دستکش و سایر ابزارهای محافظ پوست به شدت مورد نیاز می باشد.
در بتن های معمولی اغلب مشکل خوردگی توسط گازهای اکسید کننده و مایعات وجود دارد؛ زیرا مقاومت چندانی در برابر این مواد ندارند؛ اما میتوان با جایگزینی کامل مواد پلیمری در بتن ها ترکیبی ایجاد کرد که مقاومت بالایی در برابر عوامل خورنده شیمیایی داشته باشند. از طرفی بتن های پلیمری نیاز به زمان کمتری برای پخت و جذب کامل آب دارند. همچنین ریختن آنها در قالب ها آسان تر و سریع تر انجام می شود. با تمام این خصوصیات قیمت بتن های پلیمری از بتن های معمولی بالاتر است؛ اما زمانی که به خواص ایجاد شده در آنها نگاه می کنیم واقعاً توجیه اقتصادی دارند و در دراز مدت مقرون به صرفه می باشند. در برخی شرایط نیز چاره ای جز استفاده از بتن های پلیمری نداریم، مثلاً زمانی که بتن در برابر مواد شیمیایی خاصی قرار دارد و احتمال پدیده کاویتاسیون وجود خواهد داشت باید حتماً از بتن های پلیمری استفاده نمود.
به طور کلی بتن های پلیمری شامل 80 الی 95 درصد مواد پرکننده معدنی و گاهی مواد آلی و تنها 5 الی 20 درصد محلول مونومر برای ایجاد خواص پلیمری با آن ترکیب می شود. برای اینکه بتوان یک بتن پلیمری باکیفیت تهیه کرد باید به نکات زیر دقت شود:
استفاده از بایندر مناسب.
استفاده از نوع و میزان مناسب مواد پرکننده.
استفاده از افزودنی های مناسب که خواص بتن را بهبود می بخشد.
برچسب ها
ارسال دیدگاه
دیدگاه ها
آخرین مطالب
پربازدیدترین مطالب